گَوَن یا Astragalus در جهان حدود ۳۲۸۰ گونه دارد که ۵۰۰ گونه آن در آمریکا و بقیه در دیگر قاره ها پراکندگی دارند. این گیاه به صورت علفی، یک ساله، چند ساله چوبی، بوته ای یا درختچه ای در ایران حضور دارند. از این تعداد ۶۲۰ گونه به طور انحصاری در ایران وجود دارند، بدین مفهوم که هیچ جای دیگر دنیا دیده نمی‌شوند. بیشترین پراکندگی گون های ایران در زاگرس و سلسله جبال مرکزی است.
گون با داشتن آرایش برگ های شانه ای و همچنین ساختار گل های زیبا و معطر به رنگ های مختلف سفید، آبی، صورتی، بنفش، زرد و قرمز جلوه خاصی به مراتع کوهستانی ایران بخشیده است.
گونه های متنوع گون یک از مهمترین گیاهان مولد شهد و گرده ایران هستند که سهم بسیار زیادی در جریان ورودی شهد به کندو دارند. گونه‌های این جنس با تنوع گونه ای بسیار بالا در کنار تراکم و پراکندگی بسیار وسیع، عسل کوهستان های ایران را تامین می‌نمایند و از این جهت، مهمترین گیاه مولد شهد مناطق کوهستانی ایران است که در صورت عدم شهد آوری منجر به کاهش محسوس شهد و عسل ذخیره ای به کندو می شود. اولویت فعالیت زنبور عسل، شهد آوری بیشتری نسبت به گرده از این گیاه جمع آوری شهد است و در بیشتر گونه های زنبور عسل، شهد بیشتری نسبت به گرده از این گیاه جمع آوری می کند. تمامی گونه های گون به لحاظ زنبور داری و تولید شهد و گرده اهمیت ندارند و گونه های بسیاری هستند که به دلیل شهد کم، فعالیت زنبور عسل بر روی آن بسیار محدود است و به این لحاظ بعضی از گونه های گون گزی، گون انزوروت، گون زرد، گونه پنبه ای و گون طلایی ارزش بیشتری در زنبور داری دارند. به دلیل نبود اطلاعات علمی دقیق در مورد گونه های مختلف گون در ارتباط با میزان جذابیت آن ها برای زنبور عسل از ذکر سایر گونه ها خودداری می شود.
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.